18 augustus 2014
We verlangen naar stilte, en rennen er ook voor weg. Hard hoeven we daar niet voor te rennen. Het vele lawaai om ons heen sust ons verlangen en de angst ervoor.
Wat is dat toch, waarom we zo’n haat-liefde verhouding hebben met stilte? Willen mediteren, maar ‘ik heb er geen tijd voor’? Dat is niets voor mij, wordt gezegd..daar ben ik veel te onrustig voor.
Ik betrap mezelf er ook op dat ik vaker mijn mobieltje check dan een aantal jaren geleden. Dat ik minder vaak mijn stiefdochter aan spreek op het eindeloos staren op haar mobieltje. Je went aan druk-druk-druk, social media, en lawaai (in diverse vormen). Meer als wat goed voor ons is.
Ik herinner me een artikel van een vrouw, die een hele tijd in een klooster had door gebracht in het buitenland, en toen weer naar haar thuisplek terugkeerde. Daar schrok ze van de stress en drukte om haar heen, ze vond de stress een ziekte. Ze zag ook dat de meesten het zo ontzettend normaal vinden. Waar ze nog het meest van schrok, schreef ze, was dat ze zichzelf na enkele maanden terug vond in ongeveer hetzelfde stramien.
De stilte en de rust treedt vaak pas op als we een beetje afgekickt zijn van de stress, het lawaai en de drukte. Veel mensen proeven een beetje ontspanning 1 of 2 keer per jaar als ze op vakantie zijn (en zelfs daar ontstaat een nieuwe tendens; vakantiestress). Hoe lang houdt de ontspanning aan als je weer thuis komt, 1 week, 1 dag?
De meer gelukkigen onder ons zorgen inmiddels al zo goed voor zichzelf en hun innerlijk, dat ze in hun dagelijkse leven genoeg rust, en activiteiten doen die deze rust en balans ondersteunen en voeden. Sommigen uit pure noodzaak na hun 2e burn-out, anderen omdat ze het snelle hectische leven gewoonweg niet kunnen bijbenen, zoals de hooggevoelige mensen b.v. Weer anderen begeven zich naar de stilte, omdat het leven aan de oppervlakte te leeg en hol voor ze is, niet bevredigend. Er moet toch meer zijn..! Je eigen natuur ervaren werkt verslavend, daar kan geen enkele mooie vakantie tegen op.
De snelheid en de drukte van het leven gaat ten koste van ons gevoelsleven en het in contact zijn met jezelf en de ander.
Bewustzijn en groeien vergt vertraging van tempo, stilte om jezelf gewaar te worden, rust om te kunnen onderzoeken wat er in je gebeurt, wat de dingen die gebeuren met je doen.
Mindfulness is niet voor niets zo populair, we hebben steun nodig om te kunnen ‘Zijn’, om te kunnen ontspannen. Met onszelf, met wat we voelen en ervaren.
Mediteren kan meer stilte brengen, ontspanning. Het leert je zijn met wat er is, zonder iets te doen of veranderen aan je ervaring van dat moment. Het leert je met jezelf te zijn. Alleen is het iets wat we moeten leren, voordat het effect in je binnenste ook deel wordt van jou.
We moeten dit leren. Net zoals we rekenen en schrijven hebben moeten leren. Zo simpel.
Ik weet nog toen ik begon met mediteren, dat ik me net een ADHD kind voelde. Ik kon letterlijk niet stil zitten en had daar ook veel weerstand tegen. Veel herinneringen aan vroeger, waar ik van alles ‘moest’ en ook stil zitten tijdens de kerkdienst. Wat ik o.a. zag dat ik stil zitten associeerde met het moeten beteugelen van mijn levensenergie. Mijn liefde voor mijn vak als lichaamsgericht therapeute moet daar ook voor een deel vandaan zijn gekomen. Ik mocht bewegen, voelen, uiten, mezelf laten zien, behoeftes volgen, heerlijk!
Maar ook in stilte ontmoeten we onszelf. Daar hebben veel mensen weerstand tegen, en ook schrik voor. Wat ligt daar onbewust opgeslagen in een donkere verstofte kelder, in de cellen van je lichaam?(dat hoeven echt geen traumatische dingen te zijn). Het is de onbekendheid die we tegemoet treden als we stil zijn, net diepzeeduiken. We kunnen verdrinken, we krijgen het benauwd. We zijn het niet gewend, hoezeer we er ook naar verlangen. We hebben veel weggestopt, dat kan allemaal omhoog komen, en dan?
Ben je bereid ook deze ervaringen toe te laten? Dat is wel belangrijk als je wilt gaan mediteren.
En dan kan het zomaar gebeuren na een tijdje meditatie beoefend te hebben, dat meditatie kan aanvoelen als een ultieme witte berg, of een plek voor ruimte, genieten en ontspanning. Ook een plek waar een monster zich laat zien, of angst, oude pijn. Als we durven surfen op de golven van de zee, we stoppen het ‘doen’, en we glijden van de surfplank in de zee, we trotseren de angst te verdrinken, dan ontmoet je daar o.a. de diepe zwartheid van de zee. Daar is stilte, rust, de herinnering aan wie we echt zijn.
Als we dan weer boven komen, en we begeven ons weer naar het strand, en kijken naar de immens blauwe lucht, dan weten we; ‘We are the sky, the rest is only the weather’. ‘We are the sea, and not the waves’. We zijn de zee, en niet de golven.
Het verandert ons op een manier, waar we zo intens naar verlangen. De stilte blijft voelbaar, ook in de drukte en het lawaai van het leven. We hoeven ons steeds minder terug te trekken hieruit, om onszelf te kunnen (blijven) voelen. Een groot geschenk..
En nu ga ik mediteren!
Het is het verlangen naar meer…;)
José
Stilte
Word als de hemel
Wees stil
Stilte is het zekerste teken
dat je opnieuw geboren bent
Je oude leven bestond uit razend
wegrennen van stilte
Laat de woordeloze maan
nu gaan schijnen.
(vrij naar Rumi)
The Treasure