Kwetsbaarheid 12 januari 2018;
We zijn kwetsbare wezens, en het vergt wat van ons dit te omarmen, dit toe te staan en te zien als de mooie openheid die dit aan ons geeft. Ik bedoel niet de overgevoeligheid, die ons zo kwetsbaar maakt, dat de grond onder onze voeten verdwijnt.
Kwetsbaarheid brengt ons ook vaak terug naar de tijd dat we heel kwetsbaar waren, én hulpeloos afhankelijk, als kind. Dat voelt niet prettig, dus associeren we kwetsbaar zijn als terug naar die staat. Toch is dat ook niet de kwetsbaarheid die ik bedoel.
Kwetsbaarheid synoniem aan Openheid, zowel met de zachtheid en de gevoeligheid, als de kracht en alle kwaliteiten die in ons wonen. Ook de kwetsbaarheid van het mens zijn, met een beperkte hoeveelheid tijd op aarde. Met de gezonde dosis van anderen nodig hebben, met onze beperkingen, onze zwakheden, onze wonden die we oplopen tijdens ons verblijf op aarde, en een leven, wat aan en in ons gebeurt. We kunnen het niet controleren, niet beheersen, en dat hoeft gelukkig ook niet.
Laatst reed ik met 140 op de Duitse snelweg om 23:00 uur ’s avonds om de drukte te vermijden, toen ik opeens een busje voor me zag opdoemen, met de woorden ‘BITTE FOLGEN’. Ik schrok, en probeerde snel na te gaan of ik iets verkeerd gedaan had. Het zag eruit als een douane busje, en ik reed hen achterna tot op een, leek, verlaten parkeerplaats. Er kwamen 4 mannen op me af, die eerst mijn papieren vroegen en vervolgens mijn auto inspecteerden. Ze vervolgden hun onderzoek in de auto en in mijn koffers en voor ik het wist, gingen ze na een grap weer weg.
Deuren en koffers stonden nog open, en ik voelde me uit gekleed. Ik beefde, en keek om me heen waar ik was in het donker. Ik zag in de verte allemaal vrachtwagens die daar stonden geparkeerd, waarschijnlijk truckers die stil stonden voor hun nachtrust. Pas toen drong het tot me door dat ik me overweldigd voelde door hun macht, en me heel onveilig en kwetsbaar voelde daarbij. Zij waren zich daar niet van bewust volgens mij, maar ik hierna wel. Op dat moment nog niet eens, het ging zo snel.
Het was netjes geweest als ze even gewacht hadden met weg rijden, zodat ik veilig alles kon opbergen en in stappen.
Toen ik bij mijn visite aan kwam, zag ik wit en had ik buikpijn. Ik had tijd nodig te herstellen. Ik voelde me kwetsbaar, en was dat ook op dat moment, en eigenlijk ook blij dit zo te ervaren. Vroeger zou ik misschien stoer geweest zijn, of flink, maar eigenlijk zou me dit meer kwetsbaar gemaakt hebben. Waarom? Omdat dit pantser maakt, dat we de spanningen eronder houden, die dan niet weg kunnen vloeien.
Nu kon ik liefdevol zijn naar mezelf en mezelf de tijd geven om bij te komen, verhaal te halen.
We hebben echter allemaal minder goeie ervaringen met kwetsbaar zijn, wat maakt dat we het graag vermijden. Toch gebeurt er altijd wel iets waardoor we het niet kunnen vermijden. En dan is het niet altijd gemakkelijk erbij te blijven.
Je kunt ook steeds meer gemotiveerd raken om kwetsbaar te zijn, want als je focus ligt op jezelf willen worden, maakt dat hoe dan ook dat je je meer kwetsbaar gaat voelen. Want ooit was het niet zo’n goed idee jezelf te zijn of te laten zien, en heb je hieruit een bepaald versie van jezelf gedestilleerd. Het kind in ons, is supergevoelig en bang voor het risico van afwijzing. Telkens weer, als we verder open gaan, meer onszelf zijn, riskeren we, en gaan we door een extra kwetsbare tijd.
Sowieso is steeds opnieuw door veranderingen heen gaan, kwetsbaar, omdat we steeds opnieuw onze comfortzone verlaten.
Het levert ons zelf acceptatie en liefde op, en dat maakt weer, dat de ander je minder pijn kan doen. Want wat zij van jou vinden, hoef je niet over te nemen. Een gezonde kwetsbaarheid blijft over, waarin je vooral transparant bent.
Kwetsbaar, maar toch een bodem hebben.
Kwetsbaar in die zin, dat je pijn kunt ervaren in het leven, of angst, of teleurstelling. Of terreur.
Dit is geen foutje van het leven, maar gewoon hoe het leven is.
Kwetsbaar, wetende dat je het leven en wat er gebeurt, niet kunt controleren, de risico’s niet kunt vermijden. Niet alle tenminste.
Alleen hoe je er op reageert.
Om terug te komen op de spreuk;
“There is a morning inside of you,
Waiting to burst into Light”.
“Er is een morgen stonde in jou,
Die er op wacht te barsten in het licht”.
Het licht zit verstopt onder lagen pantser, overtuigingen die oud zijn en stoffig, emoties die daarbij horen, jeugdherinneringen.
We hebben een ego ontwikkeld (verzamelnaam voor je beschermlagen), en die fungeert als je geluk hebt als een dimmer.
Heb je meer pech door een dikker pantser, sluit het ego zelfs het licht af. Totdat je zelfs vergeet, dat dit een deel is van jou, dat jij dit bent!
Het vraagt veel bewustzijn, groei en psychologische arbeid door die lagen heen te worstelen.
En dus veel kwetsbaarheid aankijken, toestaan en tegenkomen, om het de kans te geven naar buiten te komen.
En niet alleen dat, maar ook dat het licht van buiten (de liefde, de schoonheid, de vriendelijke realiteit) bij jou binnen kan komen!
De meesten van ons zijn daar mee aan het werk, met zoveel mogelijk compassie en bereidheid. Met de bijbehorende kwetsbaarheid.
Ik heb en voel daarvoor respect. Het is een toegewijde, intensieve reis. Belonend, maar lang en intensief.
Meer licht is het perspectief, maar geen zekerheid wanneer en hoeveel licht dit zal zijn.
En ons Licht, steekt ook andere Lichtjes aan.
Nodigt ook andermans of andervrouws Licht uit.
In elk geval wens ik ieder toe,
dat waar het mogelijk is,
Je toeschouwer en deelnemer bent van dit Licht,
wat erop wacht naar buiten te barsten,
als kleine Lichtjes, aan het eind van een donkere tunnel.
Of, soms, overweldigend fel en bijna te mooi om waar te zijn!
Warme groet
José van de LICHT