7 november 2018: Kwetsbaarheid van het lichaam.
Ik zou deze blog een vervolg kunnen noemen op de vorige. Die ging over kwetsbaar zijn.
De reden dat ik dit jaar nog maar 1 nieuwsbrief gestuurd heb, heeft te maken met de kwetsbare, lastige tijd waar ik in zat. Een aantal van jullie weet dat ik een ongeluk heb gehad, die me behoorlijk aan de kwetsbare kant van het mens zijn heeft gebracht.
Ja, dat doet het leven. Soms zitten we aan de vierende kant, gepland of geheel onverwacht, en voor je het weet, zit je aan de kant, waar de ‘klappen vallen’. Dat is niet nieuw. Iedereen, die deze blog leest, zal beamen dat het leven deze afwisseling kent, en dat we alleen kunnen kiezen hoe we om gaan met die verschillende golven. Het lot, daar gaan we niet over. Natuurlijk, misschien kunnen we ons lot beïnvloeden, doordat we bewust worden van bepaalde diepe (familie)patronen in onze ziel. Een shift in ons eigen wereldbeeld, of zelfbeeld, en dat wat we van hieruit verwachten, hoopvol of vrezend. Maar zelfs dan nog; ‘Dat wat gebeurt, gebeurt’.
Dat is nou juist, wat het leven zo avontuurlijk en onzeker maakt. Als je zou beseffen dat je in elk moment opnieuw geboren wordt, en dat de verwachting dat het volgende moment hetzelfde is, of jij nog hetzelfde bent, helemaal niet zo vanzelfsprekend is, zou voor velen de wereld op zijn kop staan.
We houden vast aan zoveel zekerheden, en menigeen die zich op een spiritueel pad begeeft, oefent net als ik, met het losser laten van externe zekerheden. Dat zijn de mensen, de zoekers, die hunkeren naar dat wat onwankelbaar, en naar dat wat echte steun en zekerheid geeft. Steeds meer beseffen we als we objectiever naar onszelf en om ons heen kunnen kijken, dat veel dingen een vals gevoel van steun en veiligheid biedt. Ook veel identificaties kun je daartoe rekenen; het werk wat ons (eigen)waarde geeft, of het hebben van een partner, het gevoel dat we er toe doen omdat er iemand van ons houdt. Een rol, een populaire vriend moeten zijn, een goede moeder, een mooi en strak lichaam, jong willen blijven, of juist tegendraads moeten zijn in de wereld en zo heeft ieder een eigen uniek set (on)bewuste identificaties, zelfbeelden, zekerheden, ideeën etc..
We houden ook vast aan dingen of rollen die niet goed voelen, maar die vertrouwd zijn; slechte gewoontes, werk wat je overbelast, jezelf ondermijnen, terugtrekken. Niets mis mee dat we die zekerheden hebben en dat we een fijne vriend of goede moeder, werknemer willen zijn, maar in hoeverre bepaalt het wie je bent? M.a.w.; als het weg valt, val jij dan ook weg?Wat blijft er dan over?
Ik ben me dit jaar meer gaan bezighouden hoe we vasthouden aan ons beeld van ons lichaam (uiteraard n.a.v. het effect van mijn ongeluk). Als we er goed genoeg uitzien volgens het beeld van ons ‘ideaal’, dan zijn we redelijk tevreden. Of als ons lichaam functioneert, volgens de mate dat we het goed genoeg vinden, is er niets aan de hand. Maar als we op dit terrein verliezen, of er discrepantie ontstaat tussen hoe we het willen en hoe de realiteit is, dan komen we de vraag tegen; hoe sta je tegenover je lichaam? Hoe is de (liefdes)relatie tot en met je lichaam? Voorwaardelijk, onvoorwaardelijke liefde? Hoeveel waarde ontleen je aan hoe je eruit ziet, hoe je lichaam functioneert, hoe het zich gedraagt of voelt of uitdrukt? Wat is cultureel bepaald? Verschillend voor mannen of vrouwen? Hoe ben je hierin opgegroeid, wat heb je mee gekregen? Waar en hoe genereert het jouw zelfbeeld of je (eigen)waarde?
In mijn praktijk zie ik maar al te vaak dat er een soort Ik is die niet het lichaam is, die zijn of haar wil wil opleggen aan het lichaam. Hoe het moet zijn, hoe het moet voelen, wat ok is, wat niet. Als ik dan vraag tijdens een sessie hoe dit voor het lichaam is, geeft dit vaak enige moeite daarmee contact te maken. Die wordt meestal niets gevraagd. Is het zo gek dat het lichaam dan op een gegeven moment gaat haperen, afhaken, reageert met pijnen en klachten?
Je bent niet Alleen je lichaam, maar het hoort ook bij je; je woont en bewoont het. Essentie en je ware natuur kan doordringen in de vezels van elke cel, in elk lichaamsdeel. Maar dan komt de belichaming vanuit je binnenste, je ziel, dat wat zich herkent als; dat ben ik!
I.p.v. andersom; dan ben je de jas, die je jezelf hebt moeten aanmeten om mee te kunnen draaien in je gezin, en later de wereld. En je leeft vanuit en in die jas, en beschermt hem, alsof je leven ervan af hangt.
Velen van ons zijn beoordeeld op gedrag, prestatie, uiterlijk, meer dan op wie we essentie zijn. Dat maakt dat een groot deel van ons zelfbeeld (en wie we denken te zijn) daaruit is opgebouwd, en we zelfs vergeten zijn wat onze ware natuur, ware essentie werkelijk is. Een groot deel van de motivatie om te groeien bestaat uit het verlangen hier opnieuw mee in contact te komen. De rust en zelfacceptatie en liefde die dit geeft in ons hele wezen, zijn zo welkom en broodnodig.
Het onverwoestbare..
Alleen onze kern, onze essentie, onze innerlijke natuur, onze ziel (met een grote potentie aan bewustzijn), is dat wat ons minder kwetsbaar maakt, als we daarmee contact krijgen. Onze ziel heeft zoveel minder nodig dan wat we denken nodig te hebben om ‘heel’ en compleet te zijn. Minder goedkeuring, minder drukte, minder materie, minder perfectionisme, zelfs minder liefde dan we vaak geloven (onze ziel is al liefdevol van zichzelf), zelfs niet persé een gezond lichaam, een ander naast ons. En natuurlijk; het is niet gemakkelijk en zelfs vaak heel moeilijk dat we verlies lijden, in welke vorm dan ook. Dat is rouwen, dat doet zeer, dat is eng, en niet wat we willen. En dat maakt de noodzaak, op zoek te gaan naar dat wat blijft, naar echtheid, naast het feit dat we kwetsbaar zijn, groter. Het is geen teken van zwakte, onze kwetsbaarheid, en iets om te omarmen. En tegelijkertijd; wat maakt dat er vervulling, eenvoud en rust kan zijn, ook al is de situatie of jij, niet compleet?Niet gezond?Verre van ideaal?Een puinhoop misschien zelfs?Ondraaglijk soms?
Het kwetsbare lichaam..
Voor de nieuwsgierigen onder jullie; er is een grote spiegel op mijn kuit kapot gevallen en heeft de achillespees, zenuwen en lymfebanen doorgesneden naar mijn voet. Ik heb een tijd gerevalideerd om te kunnen lopen. Met mijn voet komt het niet helemaal meer goed. Ik heb blijvende schade, voor hoeveel dat weet ik niet. Dat is afwachten. Voor wat is geheeld fysiek, ben ik dankbaar. Ik kan goed lopen!
Wat ik er van heb geleerd, heb ik willen leren.
Tenslotte ontmoet ik zoveel mensen in mijn praktijk en daarbuiten, die geconfronteerd worden met lichamelijke uitdagingen. Met pijnen, die niet over gaan. Met een ziekte, een beperking, waarmee ze moeten leren leven of waardoor ze gaan overlijden. Daar buig ik voor. Met respect voor die mensen, die met veel meer moeten ‘dealen’, zonder mijn eigen moeite te bagataliseren. Verwerken van een bepaald verlies heeft altijd tijd nodig, liefde, en aandacht en troost.
Ik voel me eerder nederig, en vol compassie. Over dat we uiteindelijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten; we gaan verliezen. In het leven en uiteindelijk ons eigen leven.
Of we daarvoor onze kop in het zand steken of niet. Het gebeurt, op veel verschillende vlakken.
En de kunst van het laten gaan, de kunst van leren verliezen is ook dat we beseffen dat er iets niet onderhevig is aan verlies. Zo lang er bewustzijn is, kunnen we leren beseffen dat we een kostbaar mens zijn. Dat we een grote potentieel hebben; die van bewustzijn, die zichzelf kan kennen als essentie. Dan kom je in contact met jezelf als een mens, die meer kan genieten van alles in en om hem/haar heen. Wanneer ze beseft dat haar thuisbasis niet dat huis, die partner, dat lichaam, die baan is, maar echt dieper genesteld in ons. Dat geeft meer kwaliteit aan ons leven, minder (doods)angst, minder levensangst. En zelfs meer genieten van die baan, dat huis, die partner!
Ik ben door deze groeistuip kwetsbaarder geworden, maar ook sterker. En vooral; liefdevoller en minder in controle, naast alle andere inzichten die het me heeft laten zien. Omdat ik er van wil leren. Het willen leren en groeien, maakt dat we minder lijden, omdat het ook iets brengt. Je kunt het lijden ermee niet overslaan, het rouwen, de pijn en de moeite die het geeft, maar het is fijn te ontdekken dat je nooit alleen maar iets verliest.
Elk moment van verlies is een kans je te openen voor die diepere laag, die niemand kan afpakken, die er altijd al was. Die je niet zag, omdat je te druk was met de oppervlakte, met de ballen hoog houden, je zekerheden veilig te stellen, iemand moeten Zijn die mensen ok vinden.
En het slechte nieuws voor het EGO; JE BENT MEER DAN GENOEG!
Dat duurt een leven lang om dat steeds meer (opnieuw) te beseffen. Maar dat besef.. hoe voelt dat? Hoeveel zou je niet meer hoeven doen, hoeven bewijzen, hoeven na streven, als je die thuis-basis leert kennen? Zou het kunnen dat je Goed Genoeg bent?
En als je te maken krijgt met verlies..
In welke vorm dan ook..
Sterkte..
Misschien kan je nieuwsgierig zijn of op zoek gaan naar dat wat je niet kunt verliezen,
die basis, die kern, dat wat jij bent, naakt, kwetsbaar, en echt; GENOEG!
Die natuur, die liefdevol, mooi, tevreden, rustgevend is van aard; van zichzelf.
Daarom vinden de meesten van ons de natuur zo mooi, dat is een reflectie; van JOU.
Het ongeluk zit in een klein hoekje, ESSENTIE in het hele veld!
En met dat goede nieuws kan ik weer vooruit..
Ik ontmoet jullie graag ergens weer!
Warme novembergroet
José