29 maart 2012 Een oud-cliënte van mij mailde mij een week geleden. Ik geloof dat het wel 10 jaar geleden is dat we afscheid van elkaar namen, nadat ze een intensief rouw en groeiproces van enkele jaren had ‘ondergaan’ bij mij. Ze stond met een artikel in het tijdschrift ‘Flow’ (zie pdf ‘Floortje’s Flow’), waarin ze haar therapie-proces in een interview deelde en hoe goed dat haar gedaan had. Ze wilde mij dat laten weten. Het ontroerde me haar proces weer voorbij te laten komen in mijn herinnering. We hadden samen veel beleefd en mee gemaakt, maar zij had het pittige werk gedaan wat hoort bij rouwen en groeien. Zij had de moed gehad het proces aan te gaan, totdat de pijn van het verlies van haar moeder aan zelfdoding meer geheeld was en zijzelf sterker.
Wat me nog meer raakte, was het feit dat dit hele proces haar zelfs gelukkiger had gemaakt en haar geïnspireerd had tot het veranderen van beroep. Ze was scheikundige en door dit proces heen, groeide haar verlangen iets te doen met hetgeen ze geleerd had en ervaren.
Ze vertelde in haar interview :“Ik zou mijn moeder heel graag weer terug willen, maar door het hele proces waar ik doorheen ben gegaan, ben ik nu gelukkiger dan ik geweest zou zijn als het allemaal niet was gebeurd. Niet haar dood, maar wel het proces waar ik in gestapt ben, heeft mij rijker gemaakt. Ik heb nu gekozen voor werk waarin ik bezig ben met de dood en de gevoelens daaromheen. Als ritueelbegeleidster help ik mensen vorm en inhoud te geven aan de afscheidsdienst voor een overledene. Dat gaat mij goed af. Omdat ik de dood van mijn moeder zo diep ervaren heb, ben ik niet meer bang voor die emoties. Ik durf alles te benoemen en kan er echt voor mensen zijn”.
En zo heeft haar pijn, haar doorleven van de diepe rouw, plaats gemaakt voor passie en zingeving en ik vind dat geweldig! Ik kan voelen hoe goed ze haar werk zal doen, met hart en ziel (www.farba.nl).
Ook ik beschrijf op mijn website hoe mijn pijn en gemis mijn grootste inspiratiebron is voor mijn werk, en voor de manier waarop ik in het leven sta en wil staan. Het lijden is niet zinloos, al voelt het regelmatig wel zo. Is het niet geweldig dat in de pijn een schatkist zit, waarvan je niet durft te dromen als je er middenin zit. Kom dan niet aan met dat het ergens ‘goed’ voor is, dat het zo ‘moet’ zijn, dat steunt niet. Dat helpt niet op zo’n moment.
Ik geloof ook niet in een vorm van spiritualiteit, waarin de vraag centraal staat; ‘Waarom gebeurt dit hier en nu met jou?’. Alsof alles logisch en rationeel te verklaren is. Soms hoor ik zelfs mensen die zich schuldig voelen over iets wat hen is gebeurd, alsof ze het met hun bewustzijn hadden moeten zien te voorkomen. Wat een last. Zoveel macht hebben we niet. Er gebeurt wat er gebeurt.
We hebben wel de mogelijkheid de pijn te ‘nemen’ (i.p.v. deze af te wijzen) die op ons pad komt, te doorleven en alles ervan te ervaren en te doorvoelen. Deze ‘pijn’ te leren aanvaarden. Niet om erin te berusten, maar om ervan te leren, te helen, er gelouterd uit te komen. Ik schrijf erover met veel passie, maar vaak is het een moeilijke weg.
Een pad, waar je veel moed, mededogen, steun en bereidheid voor nodig hebt, naar gelang de diepte van je pijn.
Die inspiratie hoeft niet persé werk te zijn, maar kan ook op een ander vlak liggen. Het genieten van de eenvoud van de dagelijkse dingen, juist omdat je weet hoe moeilijk het kan zijn te kunnen genieten (omdat je b.v. in een depressie hebt gezeten). Moeder of vader worden en je kinderen iets kunnen bieden, wat je zelf als kind niet hebt gekend.
Van mensen die een burn-out hebben gehad, is bekend, dat ze nadien bijna nooit meer terug in hun drukke hectische leven stappen. Ze ‘weten’ door hun crisis en pijn hoe essentieel rust is, hoe hol en leeg carrière kan worden in zijn succes zonder diepere verbinding met jezelf.
Mensen, die moeten leren leven met een groot verlies of een ziekte, leren door de kwetsbaarheid van het leven wat werkelijk essentieel is in het leven. Het zijn inspirerende levensverhalen van mensen.
Ik voel me bevoorrecht zoveel mensen in mijn praktijk te zien groeien van pijn, gemis, verlangen naar vervulling, thuis komen en passie.
In het boek ‘Vonken van verlangen’ van Wibe Veenbaas en Joke Goudswaard (over systemisch werk) beschrijven zij; “Onder elk gemis zit een verlangen verborgen. Dit verlangen verwijst naar de bestemming, naar datgene waar hij/zij inspiratie uit haalt om zijn leven vorm te geven.
Door de verbinding met ons lot ervaren we onze bestemming én verlangen we ernaar. Als we verbonden zijn met onze persoonlijke bestemming of levensopdracht, ervaren we diepe rust. De keus tussen instemmen met het lot of het weigeren, is een persoonlijke zaak. Ieder bepaalt voor zich of hij ja of nee zegt tegen datgene wat hem in zijn leven tegemoet komt. Maar als we onze levensopdracht verstoten, breekt er iets in onze ziel.”
Dat klinkt groots en op een bepaalde manier is dat ook zo. Je bestemming hoeft niet spectaculair te zijn en meeslepend. Het is meer van een grootse eenvoud, waarin je een gevoel van thuiskomen ervaart. Misschien niet steeds en altijd, maar met regelmaat ‘weet’ je dat je het leven leeft wat bij je hoort, bij jou specifiek. Vaak stuurt (oude) pijn je daar vandaan, wanneer je niet naar je pijn wilt kijken (of ‘lot’ zoals het in systemisch werk genoemd wordt) en het af wijst. Zo heb ik lang rust en eenvoud afgewezen, omdat ik (lees; het jonge meisje in mij) bezig was mezelf te bewijzen, om ook (net zoals mijn oudere broers en zussen) belangrijk te willen zijn, groot, volwassen en gezien. Gelukkig liet mijn ziel me weten hoe ongelukkig ik daar van werd, en dat ik dat niet meer nodig had. Nu combineer ik mijn werk met genoeg ruimte in mijn agenda voor simpele genoegens, als wandelen met de honden, het plukken van veldbloemen (wat ik als kind al graag deed) en het zitten in de heerlijke voorjaarszon. Minder ego, meer ziel..
Ik wil graag afsluiten met een vraag, die een tijdje bij me bleef toen ik hem las.
Uit; ‘Vonken van Verlangen’;
‘Met welk gemis in jouw leven/jeugd heb je nog geen -volledige- vrede? Welk verlangen zit achter het gemiste?’
Ik wens iedereen een fijne inspirerende Lente-tijd!
José