27 oktober 2023. Hartsverlangens en hun kracht!
Een late nieuwsbrief met een leuke reden. Ik ben op 8 september getrouwd.
Jaaa, op mijn 57e, na 19 jaar een relatie te hebben met mijn partner.
Het verlangen sluimerde al heel lang in mijn leven, om dit te ervaren, maar het ‘moment’ was nooit daar. Nu ik hiervoor gekozen heb, samen met mijn inmiddels echtgenoot, snap ik met terugwerkende kracht wat mijn verlangen precies was en wat maakte dat het nu kon.
foto’s: robgielingfotografie
Met verlangens is het zo, dat het soms heel wat (zelf)onderzoek vergt om te kijken waar het verlangen precies over gaat. Ik bedoel dan natuurlijk de meer essentiële, diepere verlangens die door onze levensloop heen aandacht vragen. We worden op een bepaalde manier onbewust gestuurd door onze verlangens, of we er naar luisteren of niet. Verlangens en behoeftes overlappen elkaar, zijn gelaagd en soms vervormd van aard (we willen b.v. zoetigheid, maar daaronder zit het verlangen naar gezelschap).
Hoe bewuster we reflecteren op onze verlangens en behoeftes en deze onderzoeken, hoe zuiverder de kern van het verlangen. Het effect is dat we er beter naar kunnen luisteren, of juist niet, omdat we ons b.v. realiseren dat dit niet echt het verlangen is (b.v. een relatie om onze leegte op te vullen).
We kunnen onze focus meer richten als we erkennen en zien wat we écht willen, wensen en verlangen, zodat de kans groter is dit ook echt te krijgen of bereiken.
Het vergt ook het doorwerken van verlangens en behoeftes die ontstaan uit oud zeer en overlevingspatronen. Die staan in de weg, maar zijn tegelijkertijd ook een inspiratiebron om uit te putten. Een interessante paradox.
Om een voorbeeld te noemen. Ik heb veel therapie nodig gehad om me veiliger in mezelf en het leven te voelen. Dat maakte dat mijn verlangen uiteraard voor een groot deel bestond uit me veiliger voelen. Daar werkte ik aan, maar daar bouwde ik ook mijn leven om heen. De diepere verlangens die in me scholen, kregen minder ruimte, omdat (zoals de pyramide van Maslov laat zien) een wezenlijke behoefte veel energie vergt ten koste van andere behoeftes, zoals ontwikkeling en zingeving.
Door de jaren heen ben ik veel levensangst kwijt geraakt en daardoor kwam de enorme levenslust en energie vrij die in die angst verborgen lag.
Ik werd nieuwsgieriger naar wat er allemaal mogelijk is in het leven, en nieuwe verlangens schoten uit mijn lijf, als paddestoelen. Dat is wat gebeurt tijdens onze weg in het leven. Verlangens raken vervuld en openen nieuwe verlangens, of meer ervan. Ik noem dat de goeie verslaving. Als we b.v. gehecht raken aan diepere ontspanning (wie verlangt dat niet?), willen we i.p.v dat het genoeg is, meer ervan. Gelukkig! Dat motiveert ons verder te groeien. En dan heb ik het niet over je tevredenheid kunnen voelen met wat je al bent of hebt en die tevredenheid projecteren op verlangens in de toekomst. Het gaat hier altijd om EN/EN. Verlangen wat je al bent en hebt, en mogen groeien naar meer van wat jij wenst of nieuwe verlangens.
Bepaalde verlangens in mij waren al aanwezig in mijn jeugdjaren. Ik haalde poppen van de vuilnisbelt, en bracht die naar mijn poppenhuis, na een goeie wasbeurt. Niemand mocht vergeten worden. Als het poppenhuis vol was, bouwde ik met schoenendozen een groter huis. Uiteraard is deze kinderlijke vorm van liefde niet langer houdbaar om te leven als je volwassen wordt en zeker gekleurd door oude patronen, maar er zit een authentieke verlangen in. Die mag je niet vergeten te erkennen en waarderen. Met oprecht en authentiek verlangen bedoel ik een verlangen, wat minder gekleurd is en in dienst staat om een bepaald gebrek, tekort of overleving te dienen. Want deze verlangens geven niet dezelfde vervulling, omdat het geen uitdrukking is van een vrij, open hart. In tegendeel.
Een diep verlangen van mijn hart is dat er voor iedereen een plek is om te kunnen en mogen zijn.
Een diep verlangen naar INCLUSIVITEIT. Waar niemand zichzelf te kort hoeft te doen ter glorie van de ander, en waar een organische verbinding is. Waar ieder zelf verantwoordelijk is, maar ik ook wil bijdragen dit zoveel mogelijk te faciliteren tot een mogelijkheid.
In deze enorme verdrietige, hartverscheurend pijnlijke tijd vol polarisatie en lijden, wordt ons hart ook intenser uit gedaagd dan in tijden van vrede. Onze reactiviteit wordt geraakt, en dient niets of niemand, al kunnen we het ook niet vermijden (a.u.b. compassie!).
Mag of laat het je ook uit nodigen tot zelfreflectie? Iedere keer weer als je merkt dat het je pakt op een niet constructieve manier. Dat je jezelf wentelt in piekeren of zorgen, of (ver)oordelen en/of afsluiten.
Zeker in deze periode van klimaat en oorlogscrisis vroeg ik me regelmatig af tijdens de voorbereidingen voor onze trouwdag: ‘Zouden we niet beter ons geld aan een goed doel kunnen geven of andere acties ten behoeve van de crisis, dan investeren in onze trouwdag?’. Maar juist door deze belangrijke vragen voelde ik de inspiratie om het feest met ‘onze groep’ mensen te vieren door te leren zijn wat ik zo graag voor mezelf en de wereld wil. Mijn verlangens hier verdiepen en onderzoeken. Daar had ik een jaar de tijd voor, samen met mijn lief (wat het voordeel is van trouwen als je ouder en rijper bent).
Op de 1e plek van mijn verlangen stond de liefde vieren met mijn partner. Gaandeweg groeide ook het verlangen om ALLE verbindingen die we hebben op unieke wijze te vieren en een plek te geven. De ondernemers in onze woongemeenschap betrekken, hen het werk ‘gunnen’. Meer samen doen, een team vormen met o.a. onze kinderen en vrienden/familie. De talenten van onze dierbaren vragen, maar ook iedereen benoemen tussen de gangen van het diner door met een woord van dank en erkenning voor hun aanwezigheid. De namen noemen van mensen die er niet bij konden zijn.
Ik ben gegroeid door dit aan te gaan, o.a. dankzij de mensen om me heen. Daar ben ik hen dankbaar voor. Mijn hart, mijn vermogen tot liefhebben is weer een stukje groter geworden. Ik voel me sterker verbonden met de mensen om me heen, en voel meer in het leven van alledag ruimte en tijd te maken voor de mensen die ik ontmoet, van supermarkt, tijdens een wandeling.. echt aandacht en tijd hebben voor iemand.
Ik geloof dat vooral groeien in je eigen vermogen tot (innerlijke) vrede, vreugde en liefde bijdraagt tot een betere wereld. Wat je in jezelf ontwikkelt, gaat linea recta naar buiten toe, naar de anderen in je omgeving. En daar profiteert iedereen om je heen van.
In ons huist nu eenmaal ook; een kinderhart, een onderontwikkeld hart, een gepantserd hart, een chaotisch hart, een bang hart, een wraakzuchtig hart, een verdrietig gekwetst hart, een schaduwhart, een behoeftig hart, een dierlijk hart, een ‘dader’ hart.
We kunnen kiezen te investeren in te groeien naar de grotere potentie die ons hart heeft: een warm, blij, compassievol en krachtig en kwetsbaar hart te zijn. Universeel en persoonlijk tegelijkertijd, zacht en krachtig tegelijkertijd, fysiek en non-fysiek, begrensd en grenzeloos.
Niet gemakkelijk, maar elke stapje is er één.
Om terug te komen op de titel van de NajaarsNieuwsbrief: Ja ik wil!
Ja, ik wil VURIG dat iedereen op de wereld in vrede, geluk, welvaart en liefde zou kunnen leven.
Ja, ik ben voor een heel groot deel machteloos voor zo’n groot verlangen wat ik deel met alle mensen, die datzelfde vurig wensen. Ook dat wil ik voelen en ‘verduren’, omdat het de realiteit is.
Ja.. EN het is ook waar dat we bij machte zijn, voor onszelf en onze omgeving iets te kunnen doen, of eigenlijk iets te kunnen ZIJN wat bijdraagt aan dit verlangen.
Ieder op een eigen manier en met eigen mogelijkheden.
Wat we kunnen doen, is daarin onderzoeken wat ons essentiële hartsverlangen is.
Ik geloof dat uiteindelijk ieder hetzelfde verlangen heeft, ook de mensen die in hun daden ‘niet deugen’ in onze ogen. Ook wij kunnen diegene zijn of worden als wij ons bevinden in hele moeilijke omstandigheden.
Ik sluit af met een foto van mijn bruiloft. Mensen vroegen om een foto. Ik snap dat je nieuwsgierig bent geworden. Ik vind het fijn om te delen. Bij deze!
Het was een magisch mooie dag, waarin we veel liefde hebben ervaren, in en om ons heen en in het gezamenlijke veld die dag en ook de tijd daarna nog. Het rimpel effect heeft ons en hopelijk ook de mensen om ons heen een beetje ‘beter’ gemaakt.
Ik wens ieder eigen wijsheid en onderzoek toe in deze uitdagende tijd.
José
