4 maart 2013; Dilemma’s van jezelf worden.
Als ik ’s ochtends mijn 2 Griekse zwerfhonden uit laat, kom ik een sympathieke vrouw tegen van mijn leeftijd, die onlangs ook een buitenlandse hond in huis heeft genomen en dus ook haar hond uit gaat laten. Meestal loop ik alleen in de ochtendschemering, en af en toe loop ik met haar op. Ik vind het fijn als ik haar zie, en de 3 honden zijn dol op elkaar. Ze rennen meteen het weiland over en struinen samen de bossen af op zoek naar konijnen.
Ze worstelt met haar werk, een drukke baan als consultant, veel stress en veel reistijd.
Ik hoor haar zeggen; “Ben ik nu gek of zijn de anderen gek?”.”Ik zie iedereen rondlopen als robots, druk, druk en in control. Ik kan niet meer goed mee, ik vind het zwaar”.
Ik herken deze vraag. Het is zo’n gegeven als je thuis gaat komen bij jezelf, op een diepere (ziele)laag, er van alles verschuift. Het is letterlijk een soort aardverschuiving in jezelf. Je zelfbeeld verandert, dat blijkt een oppervlaktelaag te zijn, terwijl je altijd dacht dat dit is wie je bent. Je tempo en je behoeftes, je motivatie van hoe je in het leven staat veranderd.
Je voelt meer rust en herkent dat dit is wie je echt bent. Dat andere, je persoonlijkheid/je egostructuren, ze zijn niet weg, maar er is meer! Je bent meer dan dit!
Dit smaakt naar meer, je wilt meer ruimte voor die essentie in jezelf, je echte natuur.
Gelukkig zijn er mensen, die voelen en herkennen wat je door maakt, dat voedt en ondersteunt je in dit proces van jezelf durven worden. Het maakt dat je meer en meer durft los te laten wat en wie je niet bent. Je ideaalbeeld gaat aan diggelen, maar daarachter gaat een wereld open. Jij, zoals je echt bent. Goed genoeg en héél erg menselijk.
Je hoeft niet iets speciaals te zijn, te doen, te streven of je best te doen in het leven. Een opluchting!
Maar, en dit is het dilemma. Er zijn ook een hoop mensen, die niet in of met dit proces bezig zijn. Je ziet vanuit die nieuwe rust (waarin er meer Zijn is) dat er zoveel Doen is in de wereld, zoveel drukte en zoveel stress. Je raakt een stukje aansluiting kwijt bij bepaalde mensen en situaties. Toevallig zijn wij ook sociale dieren, met sociale instincten, dus dat dilemma is niet gemakkelijk (zeg maar ronduit moeilijk!). Je neiging om je steeds weer aan de sfeer, je omgeving en de mensen om je heen aan te passen is groot. Ooit hebben we van alles ‘geofferd’ van onszelf om contact met de ander (vader, moeder, broers, zussen etc.) te krijgen. Misschien is dat gelukt en misschien niet, maar de prijs was hoog. De angst dat als we werkelijk onszelf worden we dan geen aansluiting of contact meer zullen hebben of de hoop moeten opgeven dat dit ooit nog komen zal.
Ons ego voelt altijd verlies als we groeien (verlies voor het Ego is winst voor de Ziel) in een bepaalde mate.
In de realiteit raken we ook werkelijk een tijdje vervreemd van sommige mensen en situaties als we samenvallen met onszelf, omdat we veranderen en vervolgens nog in oude patronen zitten (passend bij onze persoonlijkheidslagen).
Dit is een dilemma die hoort bij het Volwassen worden, het geeft een bepaalde eenzaamheid. We verlaten onze aanpassing als kind geleidelijk aan, omdat we weten en ervaren dat we hiermee ook geen echte aansluiting krijgen. Het bekende ’toch alleen voelen terwijl er mensen om ons heen zijn’. We kunnen immers alleen in zoverre contact hebben met een ander als dat we contact hebben met onszelf.
Deze spannende gevoelens verdragen en vertrouwen, dat er een nieuw soort aansluiting kan komen, die niet lijkt op die zoals je deze kent. We kennen allemaal wel dat gevoel, dat als wij onszelf niet langer verstoppen en onszelf onthullen en laten zien, de angst kan toe slaan. Nu verlies ik mijn vriendschap, relatie, werk etc. Vaak gebeurt dat niet. Die ander vindt het fijn je echt te zien. Soms echter gebeurt dat wel. Dan verlies je inderdaad iets, maar je krijgt er zoveel meer voor terug. Namelijk; meer van Jezelf, zonder concessies om je in alle bekende bochten te wringen, om aan de verwachtingen van anderen te voldoen.
Mijn teacher (van Ridhwan, in sessies met hem) vraagt me regelmatig; “Wil je veiligheid of wil je vrijheid?”. Tja, allebei, maar om vrijheid te krijgen, moet je regelmatig je veiligheid (tijdelijk) loslaten. Een andere weg is er niet.
Familieopstellingen noemt dit zo mooi; je magische taak (vanuit overleving en liefde genomen taak/rol als kind in het gezin van herkomst) loslaten en je helende taak op pakken, dat is de beweging die de ziel te maken heeft.
Er is een mooi soefisch parabel, die regelmatig wordt voorgedragen in de Seminars van de Ridhwan School, die ik al jaren bij woon. Het heeft met die vraag te maken; “Wie is er nou gek?”.
WHEN THE WATERS WERE CHANGED
From: ‘Tales of the Dervishes’ by Indries Shah
Once upon a time Khidr, the Teacher of Moses, called upon mankind with a warning. At a certain date, he said, all the water in the world that had not been specially hoarded would disappear. It would then be renewed with different water, which would drive men mad.Only one man listened to the meaning of this advice. He collected water and went to a secure place where he stored it, and waited for the other water to change its character.On the appointed day the streams stopped running, the wells went dry, and the man who had listened, seeing this happening, went to his retreat and drank his preserved water.
When he saw, from his security, the waterfalls again beginning to flow, this man descended among the other sons of men. He found that they were thinking and talking in an entirely different way from before, yet they had no memory of what had happened, or of having been warned. When he tried to talk to them, he realized that they thought he was mad, and they showed hostility or compassion, not understanding. At first he drank none of the new water, but went back to his concealment, to draw on his supplies, every day.
Finally, however, he took the decision to drink the new water because he could not bear the loneliness of living, behaving and thinking in a different way from everyone else. He drank the new water, and became like the rest. Then he forgot all about his own store of special water, and his fellows began to look upon him as a madman who had miraculously been restored to sanity.
Goeie reis! Liefs José